Julian

Op zijn kamer staat een potje met daarin een tornado, die hij ooit zelf heeft gemaakt. “Eigenlijk kun je mij wel vergelijken daarmee. Als je het potje met rust laat, gebeurt er niks, maar als je ermee gaat schudden, komt die tornado tevoorschijn. Dan gaat het mis.” Julian is autistisch, hoort stemmen in zijn hoofd en is waarschijnlijk hoogbegaafd. “En ik denk soms ook dat ik ADHD heb, maar ik ben verder wel een heel leuk jongetje!” Hij kent zichzelf als geen ander, wat dan weer een voordeel is aan zijn beperkingen.

Zijn autisme ervaart Julian toch dagelijks als een last. Het stopt hem van dingen doen die hij eigenlijk wil doen, omdat zijn brein anders werkt. “Als mensen me vragen wat autisme is of hoe het voelt, begin ik altijd met uitleggen dat ik maar twee emoties voel. Als ik niet blij ben, ben ik boos. In situaties waarin andere mensen zich verdrietig zouden voelen, ben ik boos. Verbaasd? Ook boos. Daardoor kan ik dus zomaar ineens van blij naar boos gaan. Dat is heel vermoeiend, niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving.”

Julian probeert door middel van een bandje met verschillende kleuren dat hij van zijn moeder heeft gekregen, aan te geven wat hij voelt. Dat was even wennen in het begin, maar het helpt hem wel om te leren omgaan met zijn autisme en vooral met zijn emoties. “Op sommige momenten raakt mijn hoofd zó vol, dat het kan ontploffen in drieduizend stukjes. Dan ben ik gestresst en word ik heel druk, want in mijn hoofd gaat het dan niet zoals ik wil.” Gelukkig heeft hij manieren die hem helpen weer tot rust te komen. “Wat het beste helpt, is dingen met mijn handen doen. Vliegtuigjes vouwen, dingen knutselen, maar vooral Lego. Ik kan hele dagen met Lego bouwen, alleen al het geluid van twee stukjes aan elkaar klikken maakt me rustig. Ik zou het liefst in een heel huis van Lego willen wonen.”

Ook al gaat Julian naar speciaal onderwijs, toch merkt hij dat hij anders is. “Ik kan niet zo goed leren waardoor andere kinderen me soms pesten om mijn lagere scores. Maar ik heb wel veel vrienden die me ermee helpen, die snappen dat ik er in principe niks aan kan doen. Dat is heel fijn, daardoor voel ik me minder alleen en dan word ik al snel weer blijer. Maar als ik mocht kiezen, had ik het liefst gewoon geen autisme.”

Julian hoort bij de Club van Roosendaal.
De club waar jij ook bij hoort.