Jeroen, 42

Jeroen de Waal is één van de vele vrijwilligers in Roosendaal. Naast geocaching (een soort wereldwijde schattenzoektocht via een GPS-systeem), films en series kijken en spaghetti eten, helpt Jeroen graag mensen. “Daar ben ik goed in, en het geeft mij gewoon een geweldig gevoel. Met het vrijwilligerswerk help ik mensen die in een moeilijke situatie zitten en dat herken ik maar al te goed.” 

Jeroen is namelijk arbeidsongeschikt verklaard. “Na de zoveelste keer dat ik instortte, kreeg ik een stempeltje, of eigenlijk meerdere stempels. Ik heb ASS (Autisme Spectrum Stoornis) en ADHD. Daarnaast heeft mijn vrouw borderline, PTSS (posttraumatische stressstoornis) en fibromyalgie (langdurige pijn in de spieren en het bindweefsel). Ook mijn zoon heeft ASS, wat het allemaal niet makkelijker maakt. Maar die stempels, daar hebben we genoegen mee genomen. Wat uitmaakt is dat ik niet meer mocht werken, geen inkomen meer had en dat we noodgedwongen onze koopwoning moesten verkopen, met verlies. We kwamen in de schuldsanering en dat was heel erg pittig. We werden echter goed geholpen.”

Hij werd vrijwilliger bij de zorgboerderij, maar ook dat kwam stil te liggen vanwege corona. Door al deze gebeurtenissen werd het voor Jeroen nog eens pijnlijk duidelijk dat werken aan een inclusievere wereld, nog hard nodig is. “Ik merkte dat te weinig mensen aan hun medemens denken. Goedendag zeggen of een praatje maken met iemand lijkt niet zo moeilijk, maar het zou echt meer moeten gebeuren. Mensen beseffen niet dat dat voor sommige mensen het enige contact op een hele dag is. En zo’n praatje doet veel, geloof me.”

Zelf is Jeroen dolgelukkig met zijn ‘rugzakgezinnetje’. “Het klinkt cliché, maar mijn droom is om gezond oud te worden, met mijn gezin. Met die stempels, daar moet ik mee leven. Mijn vrouw en zoon moeten ermee leven. Maar wij zijn niet de enige met een stempel, of een beperking. Er zijn veel meer mensen die, zonder dat je het misschien doorhebt, ‘iets’ hebben. Ook aan hen moet meer worden gedacht.”